nie znam słów na to by opisać jak bardzo chciałabym zniknąć, nie słuchać porad, nie doradzać innym i nie słyszeć pytania: "to kiedy skończysz pisać?"

jestem w jakimś debilnym amoku pomiędzy niechęcią robienia czegokolwiek i poczuciem obowiązku i chęci zakończenia jakiegoś etapu.

jak się położę i leżę to zrywa mnie coś do komputera. kiedy otwieram komputer, wszelkie siły ciągną mnie do łóżka.

miotam się i walczę w pocie czoła. sama ze sobą.

zaczynam być przekonana o tym, że wszystko dzieje się seriami, całymi ciągami.
kiedy przychodzą złe sprawy, za nimi truchtem lecą kolejne i kolejne.
długo już, starałam się rozgryźć zagadkę - jak temu zapobiec?

jednak udało mi się tylko odkryć, że wypielęgnowanie uczucia radości i doszukiwanie się go w bardzo małych rzeczach, rozmnaża się, a pozytywne wiadomości też przychodzą seriami.

czy po serii dobrych zawsze przychodzi seria złych? jeśli tak, to jak to przewiedzieć?

styczeń 2016.

nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać fakt, że 36 klatek na filmie potrafi zdefiniować cały miesiąc.